Dom Zdrojowy

Położony na podnóżu Stogu Izerskiego, w miejscu poprzedniego „Domu Źródlanego” z 1781 r., zniszczonego w czasie pożaru. Koszt jego odbudowy wyniósł pół miliona marek, a zaangażowanych w prace było ponad 600 robotników. Odbudowany został przez Schaffgotschów,  na podstawie projektu wrocławskiego architekta Grossera.
Po odbudowie, na parterze budynku mieściły się m.in. salony: gier, muzyczny, taneczny, natomiast na wyższych kondygnacjach 70 luksusowych pokoi gościnnych.  Wnętrze budynku upiększono obrazami malarza Kaysera-Eichberga i pracami rzeźbiarskimi Willborna i Giesecke.
W domu zdrojowym znajduje się najdłuższa na Dolnym Śląsku modrzewiowa Hala Spacerowa o długości 80 m,  z piękną roślinną polichromią i witrażami oraz herbem rodziny von Schaffgotsch nad sceną.
Przy wejściu głównym do Hali Spacerowej umiejscowione jest źródło wody pitnej (szczawy radonowo–żelaziste).